آزارم مـی دهـد دیـدن آن مـنظـره ای کـه،

مـادری کـودکش را سـیلی مـی زنـد،

ولـی کـودک بـاز دامـانش را رهـا نمـی کنـد؛

کـجاسـت آن قاضـی تـا حـکـم کـنـد کـه سـرچشـمه مـحـبت،

مـادر اسـت یـا فرزنـد؟

هیـچ کـس متـوجه نمـی شـود کـه برخـی از افـراد،

چـه عذابـی را تحـمل مـی کـنند

تـا آرام و خونسـرد بـه نظـر بیاینـد...

وقتـی کـه آدم تنهـا خـودش خوشـبخت باشـد، خجـالت دارد...

زندگـی شـاید آن لبخـندی سـت، کـه دریغـش کردیـم...

میلـیون هـا و میلیاردهـا آدم تـوی ایـن دنیـا هسـتند و همـه شـان مـی تـوانند

بـی تـو زندگـی کـنند،